بعد از شروع جنگ در سوریه و اعزام نیروهای به اصطلاح مستشاری ایران به سوریه، عده ای وظیفه ی خود دانستند و به این جنگ رفتند.
خیلی خوب ...
عده ای هم وظیفه ی خود ندانستند و به این جنگ نرفتند.
و الله اعلم
در بیشتر مواقع وقتی حرف از رفتن به سوریه و جنگ با داعش بود، دلیل آن جلوگیری از پیشروی و تجاوز دشمن به مرزهای مسلمانان بود.
وقتی هم سخن از نرفتن می شد، دلیل آن لزوم جنگ نرم و اولویت جنگ نرم در زمان حاضر نسبت به جنگ سخت بود.
.
.
.
.
.
اما به نظر میرسه رفتن و نرفتن میتونه دلیل دیگری نیز داشته باشه که دقیقا نقیض دلیل قبلی باشه:
به سوریه می رویم زیرا روحیه ی تلاش مجاهدانه در جامعه ی ما کمرنگ شده. می رویم تا با عمل خود، جهاد را و روحیه ی جهادی را در جامعه ترویج کنیم؛ یعنی می رویم برای شرکت در جنگ نرم.
به سوریه نمی رویم تا پایه های اعتقادی و فرهنگی جامعه را تقویت کنیم و بدین وسیله قدرت دفاعی کشور را در مقابل تجاوزات سخت کشور بالا ببریم؛ این هم یعنی شرکت در جنگ سخت.
...
خلاصه اینکه به نظر میرسه جنگ سخت و نرم تنها دو چهره از یک چیز یعنی مبارزه با دشمن هستند.
فعلا این جمله دستمون باشه که خیلی با این حرف کارهای زیادی میشه کرد.
